Ik droomde, dat ik droomde.
Ik zag mijzelf van boven liggen in bed. Begon ik
Rennend door het bos van jonge berken
Probeerde ik weg te komen, struikelend, naderde gevaar
Als bladzijden van een boek dichtvallen
Viel het bos _
Rennend begreep ik dat het een droom was
Een bos kan niet dichtvallen als bladzijden
De bladzijden scheurden, kreukelden, waaiden weg
De wind waaide hard, harder, zette zich om in storm
Ik greep mij aan de berken
De wind was geen wind, de wind was water
Het stroomde met volle overgave
Door de smalle berken
Geklemd aan de berk was ik hopeloos verloren
Ik vond mijzelf drijfnat in bed
Samen vielen we in een droomloze slaap.

In een slapeloze droom
Toen ik mijzelf niet meer was
En de wereld was er niet
Sliep ik op het zand, ik liep over het zand, eindeloos
Ik volgde niets, verlangde niet.
Het zand was oprecht, geen dwaalsporen, geen misleidingen
Niets, egaal zand om kastelen van te bouwen, om in te wonen
Daar beginnen verlangens,
Om te houden, om te omarmen, om van te dromen.
Lopend te glimlachen naar het verlangen binnenin,
Groeiende zon. Te delen, te mededelen, bereikbaar te maken.
De verandering tegemoed te gaan, trotseer het als water landt.

Het land loopt
Met het water mee
Zwaar, traag verplaatst zich het duin
Bewegen jaren van onstuimige wind weg de oceaan over
Schuiven zandkastelen de zee in
Schuimkoppen nemen het duin dankbaar tot zich
Duinen van zand zullen elders weer op reizen tot kastelen.
Droomkastelen met torens tot in de wolken,
Muzikale stemmen door gangen klinken
Met feesten tot in de ochtendgloren.

De droom werd een eeuwige ziel,
Een ronddraaiende lichtgevende bal, die sprak:
“Bouw verder, zonder haast, je hebt de tijd.
Het hele universum is in een volmaakte ontwikkeling.
Het geeft niet dat je de volgende stap niet kent
Ik kan je zeggen dat het goed is”.
Een eeuwige balans om van de nacht weer dag te maken
Te ontwaken en alle mogelijke samenlopen te ontmoeten.

De ontmoeting was een samenvoeging
Van gevouwen eenheden die zich ontplooiden tot geheel
Regendruppels vormen met de stralen van de zon regenbogen.
Zwoele nachten met vallende sterren zullen wensen vervullen
Die zwijgend verteld worden als ogen elkaar vinden.
De eerste vlinders hebben de lente gevonden
Jong bloed begint aan een reis om de zon te oogsten
Vruchten te plukken nu het nog kan
Cirkels te tekenen die het volmaakte goede eindeloos maken.
 
De cirkels op papier bezitten richels
Kartels van hebzuchtige machten, jaloezieën die puntig uitsteken
Ze steken gaten in het licht
Koude neveldriften stromen door de gangen
Wortelen zich diep in de aarde
En zullen groeien
Alle dingen hebben de eeuwige ziel.

In een tollende bol van eeuwig licht
Stralen mijlenver gedachten tot het einde der herinneringen gaan
Dromen mensen zich dichterbij elkaar
Verrijkt met verlangens naar ongrijpbare hoeveelheden.
Worden we soms wakker gekust.